Zaburzenia ze spektrum autyzmu rozpoznawane są obecnie u 1 na 100 dzieci. Najczęściej diagnozuje się je między 2 a 5 rokiem życia, kiedy pojawiają się pierwsze różnice w zachowaniu, mowie czy interakcjach pomiędzy dzieckiem w spektrum autyzmu a jego rówieśnikami.
Zaburzenia ze spektrum autyzmu u dzieci i młodzieży
Ważne!
Zaburzenia ze spektrum autyzmu:
- nie są chorobą;
- są zaburzeniem rozwojowym;
- nie dają się “wyleczyć” – towarzyszą dzieciom także w ich dorosłym życiu;
- poddane odpowiedniej terapii umożliwiają w niektórych przypadkach samodzielne funkcjonowanie dziecka w dorosłym życiu.
Im wcześniej postawiona diagnoza i szybsze wdrożenie procesu terapeutycznego, tym lepsze efekty terapii.
NAJWAŻNIEJSZE INFORMACJE
Nasi specjaliści, którzy mogą Ci pomóc
Objawy zaburzenia ze spektrum autyzmu
Pierwsze sygnały dostrzec można już w okresie niemowlęcym. Są one jednak nieznaczne, dlatego zazwyczaj diagnozuje się zaburzenie w momencie rozwoju mowy i głębszych interakcji. Objawy skupiają się na różnicach w rozwoju w elementach charakterystycznych dla danego wieku.
Początkowo są to:
- minimalna ekspresja mimiczna lub jej całkowity brak,
- niewielka aktywność,
- słaby rozwój mowy,
- brak kontaktu wzrokowego,
- niepodążanie za wzrokiem rodzica lub opiekuna.
W kolejnych latach są to:
- brak kontaktu z rówieśnikami,
- unikanie interakcji społecznych,
- izolacja,
- nieumiejętne okazywanie uczuć i emocji,
- agresja,
- brak akceptacji zmian,
- powtarzalność ruchów i gestów,
- echolalia, czyli ciągłe powtarzanie usłyszanych zwrotów, fraz lub zdań.
Formy pomocy dzieciom z zaburzeniem ze spektrum autyzmu
Zaburzenie ze spektrum autyzmu towarzyszy przez całe życie. Celem terapii jest poprawa funkcjonowania dziecka oraz zwiększenie umiejętności adaptacyjnych.
Najczęściej stosuje się (w zależności od wieku dziecka i deficytów funkcjonowania):
- Trening Umiejętności Społecznych (TUS),
zajęcia logopedyczne, - integrację sensoryczną,
- stymulację rozwoju w zakresie funkcjonowania społecznego i komunikacji,
- rozwój metod i zasobów radzenia sobie ze stresem.
Czasem włączane są dodatkowe, alternatywne metody leczenia, co wykazuje się dużą skutecznością terapeutyczną. Należą do nich m.in.:
- muzykoterapia,
- hipoterapia,
- dogoterapia.
Niezwykle ważnym elementem tego procesu jest praca z rodzicami, która opiera się na:
- psychoedukacji,
- warsztatach.
Niektórym dzieciom, po włączeniu prawidłowych form terapii, udaje się funkcjonować samodzielnie w dorosłym życiu. Efekty są jednak zależne od wielu czynników, takich jak złożoność zaburzenia, intensywność deficytów funkcjonowania, wiek rozpoczęcia terapii i długość jej trwania.